MAPIRANJE NUTRINE

Slike Vinke Mortigjije Anušić  inspirirane su vizualnom medijskom transkripcijom njezinih grafika i kolaža u slikarstvo. Nastale su inventivnom slikarskom nadogradnjom na autoričinim grafičkim ikonografskim matricana te potom slobodnom autorskom prilagodbom – morfološkom, izričajnom i značenjskom, jednoga medija drugome. Premda oblici i znakovi koji se pojavljuju u njezinu slikarstvu velikim dijelom dolaze iz Vinkina grafičkog stvaralaštva, ona ih u slikarstvu kreativno pretvara u jedan novi likovni svijet, združujući ih na slikarski način sa spletovima linija i mrlja, s pikturalnom pastom i sa fizički opipljivim tvorevinama. Njezino slikarstvo tako, za razliku od grafika, karakterizira sloboda slikarskog kista – ali i minimalistički pristup. Isto tako, karakterizira ga akromatika i maksimalno reducirani kolorit: tu su siva, crna i bijela (uz tek pokoji sporadičan i sasvim minimalan akcent drugih boja – žute, roze, zelene…), koje uvijek međusobno stoje u naizgled suprotstavljenim, dihotomnim odnosima. Međutim, između njih je mnoštvo nijansi i sinergijskih zbivanja koja ih povezuju, stvarajući tako harmonične i samo naizgled proturječne doživljaje, uz čiji opis se leksički ponajbolje vežu oksimoronske stilske konstrukcije  (“rječite tišine“; „tople bjeline“; „transparentne crnine“). Nasuprot minimalizmu i kromatskoj „škrtosti“ međutim, bogatstvom ovdje plijeni struktura i razigrana tekstura površine, kao i njezina naglašena materičnost, čime ovi radovi slijede poetiku i taktilne izazove enformela, dajući slikama vizualnu dinamiku, a njihovim podlogama dojam sedimenata i time produbljivanja/proširivanja u prostor.

Sličnost s predmetnom stvarnošću ovdje je tek asocijativna. Ali pritom i nestalna. Jer svaki oblik koji se u enformelnoj slikarskoj magmi može asocijacijom pojaviti, brzo u njoj može i nestati. Zato u vizualno-haptičkom bogatstvu i sočnosti površine Vinkinih slika ne treba tražiti priču, nego valja pronalaziti otiske unutarnjih stanja. Ne iščitavati samo fizičku realnost slike, nego posegnuti za duhovnošću i višeslojnošću značenja. Ne doživljavati vizualni zapis samo kao jednostavnu dnevničku zabilješku, nego kao sadržajno memorijsko polje subjektivnih doživljaja, emotivnih zanosa i duhovnih raspoloženja; viđenja i percepcija; bivanja i postojanja. Kao polje na kojem je minimalističkim pristupom, ali istodobno složenim likovnim rječnikom (od profinjenih linija i mrlja te kriptičnih grafičkih znakova, do pastoznih nakupina boje i opipljivih tvari), kartografski ucrtana vizualizacija autoričinih osobnih sjećanja, promišljanja i osjećanja. Polje s tragovima njezinih energija i s pulsacijama bíla; s tokovima misli i s impulsima osjetila. Slike Vinke Mortigjije Anušić zato u konačnici postaju složeni vizualni ispisi njezinih introspekcija, „zasijecajući“ ispod epiderme i mapirajući njezinu nutrinu – i pritom na jedan specifičan, poetski način ocrtavajući njezin mentalni krajolik. Onaj njezina intimnog univerzuma.

                                                                                                                                                                     Višnja Slavica Gabout